Warna Amaran

Haiwan yang mempunyai racun, penyengat, toksin atau sebarang sifat lain yang tidak diingini, selalunya mempunyai warna terang atau warna kontras yang bertindak sebagai amaran bahawa mereka tidak diingini untuk dimakan.

Makna Warna Amaran

Pewarnaan amaran, atau aposematisme, ialah iklan peringatan daripada haiwan kepada mangsa yang berpotensi. Haiwan yang mempunyai racun, penyengat, toksin atau sebarang sifat lain yang tidak diingini, selalunya mempunyai warna terang atau warna kontras yang bertindak sebagai amaran bahawa mereka tidak diingini untuk dimakan. Warna mereka boleh menjadi oren terang, merah atau kuning. Atau mereka mungkin menampilkan warna kontras hitam dan putih. Aposematisme adalah bertentangan dengan penyamaran. Tetapi ia menguntungkan kedua-dua pihak.

Contoh Warna Amaran

Badgers madu mempunyai pewarna hitam-putih yang memberi amaran kepada pemangsa tentang sifat mereka yang tidak diingini. Badger ialah haiwan yang agresif dengan kuku dan gigi yang tajam. Dan sigung juga hitam dan putih, tetapi pewarna dan bau busuknya menghalang pemangsa.

Lebah berwarna cerah, memberi amaran kepada potensi ancaman penyengat mereka. Dan katak beracun selalunya berwarna cerah kerana ketoksikannya.

Fungsi Pewarnaan Amaran

Tujuan utama pewarnaan amaran adalah untuk mencegah serangan. Ia mungkin kelihatan berlawanan dengan intuisi kerana ia mudah dikesan, tetapi melalui evolusi, pemangsa tahu bahawa memakan haiwan berwarna terang boleh membawa akibat yang dahsyat. Malah, semakin cerah dan lebih ketara haiwan itu, semakin berbahaya ia.

Merah, oren dan kuning sering digunakan kerana ia menonjol berbanding dedaunan hijau atau coklat yang lebat. Ini juga berlaku untuk warna dan corak yang berbeza. Pewarnaan amaran selalunya disertai dengan bau, bunyi, atau tingkah laku agresif yang merbahaya, seterusnya menangkis ancaman.

Kelaziman Warna Amaran dalam Ekosistem

Warna amaran sangat lazim di dunia serangga. Tetapi kurang biasa pada vertebrata. Walau bagaimanapun, anda boleh menemui sifat ini paling kerap dalam amfibia, reptilia dan ikan. Sesetengah mamalia, seperti skunk dan luak, juga mempunyai warna amaran. Malah sesetengah tumbuhan boleh menampilkan aposematisme, memberi amaran kepada haiwan untuk menjauhkan diri. Dan haiwan yang memakan tumbuhan beracun ini selalunya memperoleh toksin yang boleh mereka gunakan pada orang lain.

Haiwan marin mempunyai hubungan yang lebih rumit dengan pewarnaan amaran. Banyak spesies akuatik mempunyai warna terang tetapi tidak mempunyai pertahanan, seperti karang dan span. Walaupun anda melihat beberapa kualiti aposematik dalam dunia marin, mereka kurang lazim dan kurang berkesan.